Natapos ang pelikula ng alas-siete imedya. Naghahanda nang magsara ang cinematheque. Salamat. Balik kayo sa sunod. Oo. Maganda ang kwento. Hindi ito pinansin ni Philip. Maliban sa upoan ng security guard. Pareho sa upoan sa loob, pang-sine. Swabe. Ngimuti siya. Lumabas sya at tinext kung saan na ang pinsan nya. May kasama sya sa labas ng cinematheque. Babae. May tinatawagan. Tahimik na ang Dalan Solis. “Hello?” sabi ng babae sa telepono. “Kakatapos lang. Sayang.” Sinubukan ni Philip na hindi makinig. Hindi nya napigilan ang sarili.
Ang babae ang unang kumausap sa kanya, “May hinihintay ka rin?”
Ngumiti lang si Philip. Tinignan ang telepono kung may sumagot na text.
“Ang kulit naman ng kasama ko.”
“Ako nga rin.”
“Maganda pa naman ng palabas.”
“Oo nga.” Pepot Artista ang kakatapos lang na pelikula. Sinulat at dinirek ni Doy del Mundo. Sa wakas, nag-direk din si del Mundo. Tungkol ang kwento sa isang batang gustong maging child-star para maiahon sa hirap ang pamilya.
Binuksan ng babae ang telepono. Hindi napigilan ni Philip ang tumitig. Kahit malabo ang lighting, maganda pa rin ang babae. Naaliw si Philip sa sarili nya. “Nakahapunan ka na ba?” Bahala na.
“Ha?” nag-isip ang babae. Tinignan ang oras sa relo. “Hindi pa nga eh.”
“Sasakay ka ng SM?”
“Naku, baka anong oras na tayo makarating doon.”
“Oo nga no?”
“May Chowking malapit dito.”
“Sige.”
Naglakad sila. Lena ang pangalan ng babae. Magdalena, pinaikli. Binuksan ng guard ang pinto para sa kanila. Marami pang tao. 24/7 ang branch na to. Pumila sila. Iniwan si Philip sa pila para makareserba ng mesa si Lena. Umupo sya sa mesang pang dalawa lang. Binayaran na ni Philip ang order. Masungit ang kahera. Sige lang.
“Alam mo, may writer na Magdalena din ang pangalan.” sabi ni Philip dala ang numero ng order nila.
“Talaga?”
“Oo.”
“Ano mga nasulat nya?”
“Marami. Napakarami. Pero walang may nagbabasa.”
“Malungkot.”
“Kahit ako.”
“Bakit mo sya kilala?”
“Alam ko lang.”
“Writer ka rin ba?”
“Sinusubukan.”
Dumating ang order nila. Kumain sila.
“Ako, tamad akong magbasa.” sabi ni Lena.
“Bakit naman?”
“Ewan.”
“Pero mahilig ka sa pelikula?”
“Sinasamba ko sila.”
“Hindi lang sine ang may kayang magkwento.”
“Totoo din.”
“Lahat ng tao dito ay may kanya-kanyang kwento.”
Tumingin sila sa paligid.
“Yan ba ang mga sinusulat mo?”
“Ang alin?”
“Tungkol sa araw-araw.”
“Minsan tungkol sa gabi din.”
Ngumiti si Lena. “Sige nga, gumawa ka ng kwento.”
“May kwento na ako tungkol sa isang 24/7 na fast food restaurant. Pero hindi ko pa nasulat.”
“Talaga?”
“Basta isang gabi may iba’t ibang tao sa restaurant. Empleyado, gwardya, manager, costumer, pulubi.”
“Tapos?”
“Basta may mangyayari sa kanila.”
“Yun na yun?”
“Oo.”
“Boring.”
“Ang buhay ay boring.”
“Kaya ka nga nagsusulat eh.”
“Basta.”
“Gawin mong horror.”
“Multo sa fast food?”
“Oo naman.”
“Bakit may magmumulto sa fast food?”
“Wala, dahil namatay sa sunog.”
“Hindi ito nasunog.”
“Pero yung sa taas.”
“Sa taas lang.”
“Nakita mo ba?”
“Hindi. Isang umaga, papunta ako sa klase. Sa West. Konti lang ang jeep sa Iznart. Sabi may sunog. Grabe ang traffic. Noong pauwi na ako saka ko nakita. Wala naman daw nasaktan.”
“Pero may sunog. Sapat na yun.”
“Paano?”
“Nakakatakot.”
“Gusto mong malaman kung ano mas nakakatakot?
“Ano?”
“Yung mga namatay noong Batas Militar.”
“Wag.”
“Bakit?”
“Basta.”
“May mas nakakatakot pa doon.”
“Wag.”
“Yung mga namatay pagkatapos ng Batas Militar.”
“Wag.”
“Bakit?”
“Magiging masyadong seryoso ang usapan na to.”
“Tapos?”
“Masama yun. Kakatapos lang natin manood ng sine.”
“Tapos?”
“Masyadong mabilis ang pagbalik sa realidad.”
“Tapos?”
“Ngayon lang tayo nagkakilala, dapat mababaw lang muna ang pag-usapan.”
Sasagot pa sana ni Philip. Nag-vibrate ang telepono nya sa bulsa. Napatigil si Philip. Tinignan nya ang telepono. Una na raw syang umuwi sabi ng pinsan nya. Pasensya. Bawi lang sa susunod.
“Konti lang kasi ang nangyayari sa Iloilo.”
“Hindi yan totoo.” sagot ni Philip.
“Buti pa ang Paris.”
“Hindi yan totoo.” ulit ni Philip.
“Napanood mo na ba ang Paris, je t’aime?”
“Oo naman.”
“Di ba maraming nangyayari sa Paris.”
“Pelikula lang yun.”
“Dito, tamad ang mga tao kahit sa pangalan. Iloilo ang syudad, Iloilo din ang probinsya.”
“Ano masama doon?”
“Hindi sigurado. Wala na ba ibang pangalan?”
“Kastila ang nagbigay ng pangalan sa Iloilo. Parte sa pagbuo ng imperyo ang pagpangalan sa mga lugar, pagguhit ng mapa.”
“Ano tawag ng mga ninuno natin sa lugar na to?”
“Wala.”
“Bakit?”
“Hindi importante kung taga saan ka noong unang panahon.”
“Malungkot pala noon.”
“Masaya noon.”
Hindi pinansin ni Lena ang banat nya.
“Ngayon kung gagawa tayo ng Iloilo, palangga ta ka masyadong magulo.”
“Mas maganda pakinggan, Iloilo, gugma ko.”
“Pwede rin.” Lumiwanag ang mukha ni Lena. “Gumawa ka.”
“Ha?”
“Sumulat ka ng mga kwento sa Iloilo, gugma ko.”
“Hindi pwede. Masyado akong matapang. Hindi cheesy.”
“Kahit na.”
“Ewan.”
“Dapat may kwento tungkol sa Iloilo Cinematheque.”
Tumawa si Philip. “Gusto ko parang Last Tango in Paris.”
“Ano yun?”
“Basta—”
Tumayo bigla si Lena at sinagot ang telepono. Inisip ni Philip paano ipaliwanag ang kwento ng Last Tango in Paris sa pinakasimpleng paraan. Mahirap. Sige lang. Bumalik si Lena sa mesa. “Kailangan ko nang umalis.”
“Bakit?”
“Dyan na ang nobyo ko. Yung kasama mo, anong sabi?”
“Uwi nalang daw ako.”
“Ganun ba? Sige mauna muna ako.”
“Ingat.”
“Isulat mo ha.” Ngumiti si Lena.
Hindi mapigilan ni Philip na marinig ang mga sigaw ni Marlon Brando.
Ngumiti din si Philip.
image from http://mymillionthblog.wordpress.com/2012/11/17/80/
Jacob Laneria 