Paintings – Jacob Laneria

Mga Tauhan sa Social Media

Ang mga nagagalit sa bawat balita

Ang mga natutuwa sa bahay

Ang mga nagtatrabaho sa paglalako sa social media

Ang mga puro kalokohan ang palipas oras

Ang mga lalong kumapit sa dasal

Ang mga nababahala sa datos

Ang mga nawawalan ng pag-asa sa estado, sa bansa

Ang mga muling binabalikan ang mga nakaraang bakasyon

Ang mga kinukunsumo ang sining, tulad ng pelikula, dula, tula, kanta

Ang mga pinangungunahan ang mga paparating na bakasyon

Ang mga nababagot sa bahay

Ang mga nagpapaalala sa iba ng kanilang mukha, sakaling may makalimot

Ang mga tahimik lamang

Ang mga natutuwa sa datos ng gumagaling pero binabalewala ang mga nahahawa

Ang mga hindi hahayaan ang bagong normal

Ang mga matagal nang nawalan ng pag-asa sa estado, sa bansa

Ang mga inaming hinahanap ang routine sa trabaho

Ang mga nagtatrabaho pa rin

Ang mga natutong magluto

Ang mga tahimik na nagluluksa

Ang mga gustong bumalik sa dati

Ang mga nawalan ng trabaho

Ang mga nalulungkot sa bawat balita

Ang mga sinusubukang lumikha ng sining, tulad ng pelikula, dula, tula, kanta

Ang mga natutong nag-eehersisyo

Ang mga umalis, para sa sanidad

Ang mga inaalala ang mga hindi nakikita, para sa dignidad ng lahat

10333641_973451126039773_1433963356494473466_o Delotavo

Takipmata
Oil on Canvas, 2005
Antipas Delotavo

Imahe mula dito.

Malungkuting Filipino ni Salvador R. Barros

May banyaga, isang araw, na sa aki’y nag-usisa
Nang bakit ang Filipino’y malungkutin namang lubha.
Ang tula raw dito natin pawing malungkot na tula,
Ang Kundiman ng Dalaga ay kundimang luksang-luksa;
Banay-banay raw ang kilos ng lahat ng Matatanda
At may bakas ng pighating sa mata ay nakalagda.
Aywan ko ba! O! Hindi ko matatalos kung bakit nga
Tayong mga kayumanggi’y pawing alipin ng luha.
Tangin batid ko ay dito sa Bayan kong minumutya,
Ang lahat na’y inianak na kakambal ng dalita;
Dito, pati Kalikasa’y tila nagmamakaawa
Kung bagama’t tumututol sa Palad na itinakda;
Katunayan: Ang batisan sa pagdaloy na mahina’y
Bumubulong na anaki’y malulungkot na salita.
Iyang hangi’y dumaraing paghalik sa iyong mukha’t
Pati damo, kung yumuko’y tila nagpapakumbaba!
Ang gubat ay pasukin mo’t sa hunuhang walang sawa,
Niyong ibo’y maririnig ang hikbi ng Lahing Abȃ!
Ang lansangan, kung umaga’y malasin mo: basang-basa’t
Malay natin kung dinilig ng luha ng mga Tala…
At kung hapon, tumigil ka sa tapat ng isang Dampa,
Pakinggan mo’t tila daing ng sa sanggol naming uha.
At, O! Lahat…lahat dito’y humihikbi…aywan kaya
Kung ang ating kalungkuta’y sa anong sanhi nagmula;
Lamang, ang tanging talos ko’t talos ng bawat nilikha,
Tayo’t itong Bayan nati’y gapos pa ng Tanikala…
Ibon tayong nakukulong sa kulungan ng masiba
Sagana man sa l’wathati, ang nais di’y makawala!
Ganyan tayo: tila mandin nilimot na ni Bathala,
Ganyan tayo: Malungkutin pagkat salat sa Paglaya.