Isang tula ko sa Revolt Magazine.
Tinabi ko ang sasakyan, naka-hazard
kahit hindi kailangan,
lumabas din siya agad mula sa berde
at malapad na gate,
tinatago ang pabrika sa likod.
Pumasok siya,
alas-singko bente, hinubad ang
face-mask at tinanong kung anong
oras ang labas sa hospital ng frontliner
namin sa bahay. Sabi ko, “Mamaya pa,
marami tayong oras. Ano daw ang sabi?”
Saka siya nagkwento, malumbay pero mabilis,
halatang nag-ensayo para sa mga magtatanong,
at dahan-dahan akong
lumabas sa service road.
“Work from home na lang
hanggang matapos ang Agosto,
may shuttle para sa mga may kailangan balikan,
ang health insurance isang taon pa ang itatagal,
salamat sa Diyos,
ganun din ang mga agency sa production,
naka-tatlong taon din ako doon.”
Nagbigay din ako ng mga maiikling tanong
kahit hindi kailangan.
Ang pagtigil sa katahimakan
na ang naging ayuda ko sa kanya.
Sa pambihirang pagkakataon,
kahit rush hour
hayag ang lawak ng Diversion Road
sa hapong…
View original post 68 more words
Jacob Laneria 